Akordeony marki
J. (Józef) Borucki opisane zostały w książce Alfreda Mirka pt. „Sprawocznik po garmonikam” (Справочник по гармоникам, А. Мирек). Autor przedstawia manufakturę z lat ‘20, która dla przyciągnięcia klienteli zarówno w kraju, jak i za granicą rozpoczęła ~1928 r. produkcję instrumentów jako jednych z ówcześnie najlepszych. Bardzo dużą uwagę przywiązywano do starannego i solidnego wykonania wszystkich elementów. Również bardzo ważne było oryginalne i stylowe wzornictwo instrumentów.
J. Borucki
W zakładzie produkowano akordeony z gotowymi akordami oraz z opcjonalną klawiaturą zamiast guzików lewej ręki. Podobna „basowa” klawiatura z kwadratowymi przyciskami była wykorzystywana we włoskich instrumentach z początku XIX w. Dźwięki zostały ułożone wg podobnego układu belgijskiego/ moskiewskiego.
Klawiatury J. Borucki wykonywano z klonu jawor, dzięki czemu były lekkie i wytrzymałe. Opisano ich zaletę w postaci braku trzasków i pisków, ergonomiczną wielkość klawiszy oraz ich wygodę podczas gry. Autor wspomina, że na takich właśnie akordeonach grali znani polscy wirtuozi jak Wesołowski, Trzeciak, Bieżan.
Instrumenty szybko znalazły uznanie za granicą i od połowy lat ‘30 eksportowano je do USA. Jeden z najpopularniejszych akordeonistów w Ameryce, Pietro Frosini, grał na instrumencie tej firmy. W 1939 r. po agresji Niemiec na Polskę, zakład Boruckiego został zniszczony.
