Emile Carrara (1915-1973): Wirtuoz Akordeonu
Urodzony 2 sierpnia 1915 roku, w Paryżu, w rodzinie włoskich imigrantów-muzyków, Emile Carrara, znany jako „Milo”, od dziecka przejawiał niezwykły talent do gry na akordeonie. Mimo poważnego wypadku w dzieciństwie, który spowodował trwałą niepełnosprawność, z determinacją poświęcił się muzyce, pobierając lekcje m.in. u cenionego Casimira Coli.
Już jako nastolatek występował w paryskich lokalach, w tym w rodzinnym klubie „Le Tourbillon”, szybko zdobywając uznanie za swój wrażliwy i elegancki styl. Carrara był innowatorem – jako jeden z pierwszych włączył akordeon, dotąd instrument głównie solowy lub towarzyszący, do pełnej orkiestry inspirowanej swingiem, sam tworząc aranżacje.
W latach 1933-1935 kierował orkiestrą w słynnym Moulin Rouge, a jego talent otworzył mu drzwi do najbardziej prestiżowych miejsc Paryża, w tym Maxim's. Zyskał miano „Poety Akordeonu”, znacząco podnosząc rangę tego instrumentu.
Podczas II wojny światowej, niezdolny do służby wojskowej, kontynuował działalność artystyczną, nagrywając popularne utwory swingowe ze swoim kwartetem. W tym okresie pomógł również ukryć amerykańskiego pianistę Charliego Lewisa.
Jest autorem ponad 500 kompozycji, w tym metod gry na akordeonie i bandoneonie. Jego najsłynniejszym utworem stał się walc „Mon Amant de Saint-Jean”, który po zmianie tekstu i tytułu (pierwotnie „Les Barbeaux de Saint-Jean”) odniósł ogromny sukces w wykonaniu Lucienne Delyle, stając się klasykiem francuskiej piosenki.
W 1948 roku, razem z przyjaciółmi-akordeonistami (Emile Prud'homme, Gus Viseur, Tony Murena), założył „Le Club de l'Accordéon”, promując instrument w radiu i na koncertach. W 1951 otworzył własny sklep muzyczny, wydawał swoje kompozycje i współpracował z firmą Hohner przy tworzeniu nowych modeli akordeonów.
Pozostał aktywnym i cenionym artystą, koncertując na całym świecie, nagrywając płyty i prowadząc popularne zabawy taneczne, aż do przedwczesnej śmierci 11 marca 1973 roku.
Wątki poświęcone utworom skomponowanym przez tego artystę:
