Nazzareno Carini w swojej książce "The collector of accordion reeds" ("Kolekcjoner akordeonowych głosów"') wspomina o głosach wykonanych z różnych materiałów:
Płytki stroikowe były rozwijane w tej kolejności dla akordeonów: żelazo, mosiądz, cynk, brąz, aluminium. Również próbowano używać takie materiały jak miedź, kość słoniowa, heban oraz inne. Cięższe płytki, takie jak mosiądz, mają bardziej potężny i donośny dźwięk niż aluminium, ale aluminium jest lepsze pod względem wagi (niska waga całego instrumentu). Im cięższa podstawa, tym lepiej dla brzmienia, przy czym srebro jest najlepsze, a następnie mosiądz, cynk, aluminium i drewno.
Języki stroikowe były wykonane z drewna, brązu, mosiądzu, niklowego srebra, a obecnie wykonuje się je ze "specjalnych stali szwedzkich". Niklowe srebro i srebro generują łagodny, słodki dźwięk w przeciwieństwie do stali, ale nie mają takiej samej mocy. Brąz generuje jasny dźwięk, ale jest gorszy pod względem "intensywności" w porównaniu do stali. Mosiądz generuje mniej jasny dźwięk, stal jest potężna i stabilna.
